Gepubliceerde economische cijfers duiden op een zich steeds verder herstellende economie van de VS. Bedrijfsobligaties leken op het diepst van de crisis het einde van de wereld in te prijzen maar zijn inmiddels weer terug op het niveau van voor de crisis. De rente-opslag van bedrijfsobligaties ten opzichte van staatsleningen is weer genormaliseerd en de obligatiemarkt kon weer een record aantal nieuwe emissies optekenen. Toch staan de beurskoersen nog steeds op een fors verlies ten opzichte van het moment waarop Lehman Brothers failliet ging en de financiële wereld ineen leek te storten.
Voor de beurs lijkt de weg van de minste weerstand naar boven. Toch blijven beleggers een weerzin houden tegen aandelen. Er wordt in de VS nog steeds netto geld uit aandelenfondsen onttrokken terwijl de instroom in obligatiefondsen zich daarentegen op een recordniveau bevindt. Gezien de resultaten op de aandelenmarkten over de afgelopen tien jaar wel begrijpelijk. Maar ook profijtelijk?
Over de afgelopen 100 jaar waren aandelen de best renderende belegging. De Dow Jones-index – de enige index die zo lang bestaat – realiseerde over deze periode een koerswinst van gemiddeld 5 % per jaar. Daar komt nog het dividendrendement bij. Dat bedroeg over deze periode gemiddeld 4 % per jaar. Grofweg zou men dus kunnen stellen dat een belegging in aandelen de afgelopen 100 jaar gemiddeld 9 % per jaar zou hebben opgeleverd. Daarmee zijn aandelen de best renderende belegging. En deze periode werd gekenmerkt door zware oorlogen, crises, depressies, gierende inflatie, deflatie, spectaculaire rallies en niet minder tot de verbeelding sprekende crashes.
Helaas kunnen de meeste beleggers zich niet de luxe veroorloven er zo’n lange beleggingshorizon op na te houden. En naarmate deze horizon korter wordt is het moment van in- en uitstappen van steeds groter belang. Zo moest een belegger die de pech had te beginnen met beleggen in 1929 tot 1954 wachten voordat hij eindelijk zijn inleg weer terug had. Een periode van 25 jaar beleggen zonder enige koerswinst! Het in deze jaren ontvangen dividend verzacht dit teleurstellende resultaat wel enigszins. Een belegger die in 1966 op het lumineuze idee kwam in aandelen te gaan beleggen was niet veel beter af. Deze pechvogel diende te wachten tot 1982 voordat hij weer op zijn aanvangsniveau was aanbeland. Nu kun je stug blijven volhouden dat beleggen in aandelen een lange termijn bezigheid behoort te zijn maar een over een dergelijk groot uithoudingsvermogen beschikt vrijwel niemand.
Zoals gezegd is het juiste instapmoment van zeer groot belang. Zo had een belegger begin 2000 op basis van de tien daaraan vooraf gaande jaren tot het oordeel kunnen komen – velen deden dat – dat een belegging in aandelen hem tot een staat van grote rijkdom zou kunnen gaan brengen. Aandelen hadden in de tien daaraan vooraf gaande jaren gemiddeld 15 % per jaar opgeleverd. Helaas. In de daar op volgende periode bedroeg het verlies op aandelen gemiddeld 2 % per jaar. Maar waar het rond 2000 een zeer ongelukkig moment was om aandelen te kopen is dat tien jaar later nu juist niet het geval. Na een decennium van teleurstelling zijn kwaliteitsaandelen goedkoop geworden in verhouding tot obligaties. Bovendien zijn aandelen historisch een goede bescherming gebleken tegen oplaaiende inflatie. Een bescherming die obligaties niet kunnen bieden.
Zo is de huidige situatie het spiegelbeeld van tien jaar geleden. Toen waren aandelen langdurig gestegen en buitengewoon populair bij beleggers. Velen stapten in de markt op wat achteraf het hoogste punt bleek te zijn. Zo noteerde de AEX in 2000 bijvoorbeeld nog boven de 700 punten. Tien jaar later lijkt de situatie omgekeerd. Aandelen zijn uiterst impopulair terwijl beleggers zich in groten getale storten op obligaties. Ze dreigen daarmee opnieuw een historische vergissing te begaan. Staatsleningen kunnen na een periode van zo’n 30 jaar van onafgebroken dalende rente beleggers weinig meer bieden. De westerse overheden hebben zich diep in de schulden moeten steken om de crisis het hoofd te kunnen bieden. De meest waarschijnlijke uitweg uit deze schuldencrisis is een stijgende inflatie. Bij toenemende inflatie neemt de schuld immers af. Aandelen bieden hier tegen een goede bescherming. En ze zijn na een bearmarket van tien jaar goedkoop.
Jan-willem Nijkamp
Werkzaam voor Inmaxxa Vermogensbeheer
P.S. Geef u mening over de nieuwe voorgestelde layout van deze site als u dat nog niet gedaan heeft. Klik hier. Uw medewerking wordt zeer op prijs gesteld.
Eindelijk is een auteur die ook aangeeft dat niemand over zo’n lange beleggingshorizon beschikt als anderen die daarmee willen aantonen dat aandelen in the long run beter af zijn. Er is volgens mij niemand die zegt: oh ik leg mijn aandelen eens 15 jaren op de plank en kijk er tegen die tijd wel eens naar. Dus m.i. moet men in de toekomst gewoon eens rekening houden met een beleggingshorizon van 10 jaren !!